Πρόκειται για μια ιστορία της οικιακής εργασίας, η οποία θέτει στο επίκεντρο τη φωνή και τις αφηγήσεις των οικιακών εργατριών. Η μελέτη χρησιμοποιεί τη μεθοδολογία της προφορικής ιστορίας και βασίζεται σε συνεντεύξεις με εσωτερικές μετανάστριες από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας και πρόσφυγες. Το πρώτο μέρος του βιβλίου θέτει στο επίκεντρο το συναίσθημα της ντροπής, θεωρώντας ότι αποτελεί το υπόβαθρο της αδυναμίας των υποκειμένων να μιλήσουν για την εμπειρία της οικιακής εργασίας. Το δεύτερο μέρος διερευνά τους ποικίλους λόγους -την εργατική νομοθεσία, την κοινωνική πολιτική, το φεμινιστικό λόγο- οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη μορφή της οικιακής εργάτριας ως μέσο για την προώθηση της κατάργησης της παιδικής εργασίας αλλά και της ενστάλαξης μιας νέας ηθικής στην αστική τάξη. Το τρίτο μέρος επικεντρώνεται στο λόγο των οικιακών εργατριών και ανιχνεύει τη διαδικασία μέσω της οποίας παράγεται μια «υπηρετική υποκειμενικότητα». Εστιάζει στις τεχνολογίες που εφάρμοζαν οι εργοδότριες ώστε να δημιουργήσουν ένα υποκείμενο στην υπηρεσία του και στη συνειδητοποίηση από την πλευρά των εργατριών των μηχανισμών μέσω των οποίων συγκροτήθηκαν ως υποτελείς. Το τελευταίο μέρος του βιβλίου διερευνά την επιτέλεση αυτής της υποκειμενικότητας στη μετέπειτα ζωή τους.

Non-probability: Availability

Face-to-face interview