Η διατριβή πραγματεύεται τη διαδικασία της αποβιομηχάνισης της περιοχής του Λαυρίου στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, μελετώντας τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνικές εξελίξεις και οι μεταβολές εγγράφονται στις ιστορίες ζωής των πληττομένων βιομηχανικών εργατών. Αντικείμενο της εργασίας αποτελεί η εξέταση του τρόπου με τον οποίο οι ραγδαίες μεταβολές, που επέφερε το κύμα αποβιομηχάνισης, προσλαμβάνονται και βιώνονται από τους βιομηχανικούς εργάτες καθώς και των τεχνικών διαχείρισης της κρίσης, τις οποίες ενεργοποιούν. Στη μελέτη υιοθετούνται οι κατευθύνσεις της ερμηνευτικής ερευνητικής παράδοσης και της ποιοτικής μεθοδολογίας στην κοινωνική έρευνα. Ειδικότερα, υιοθετείται η βιογραφική προσέγγιση. Η μελέτη στηρίχθηκε στο εμπειρικό υλικό που συλλέχθηκε το 1994 κατά την εξάμηνη επιτόπια έρευνα, που πραγματοποιήθηκε στο Λαύριο. Τα είδη και οι πηγές του υλικού ποικίλουν. Περιλαμβάνονται όλα τα διαθέσιμα δημογραφικά στοιχεία, προηγούμενες μελέτες για το Λαύριο, δημοσιεύματα στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο, συνεντεύξεις με εκπροσώπους των τοπικών φορέων. Πυρήνα ωστόσο της ερευνητικής διαδικασίας αποτέλεσε η διενέργεια και η επεξεργασία 17 αφηγηματικών βιογραφικών συνεντεύξεων με απολυμένους βιομηχανικούς εργάτες και εργάτριες.

Non-probability: Availability

Face-to-face interview