In september 2005 is door Archol bv en de Faculteit der Archeologie van de Universiteit Leiden een verkennend en waarderend archeologisch onderzoek uitgevoerd op de locatie Uden-Slabroekse Heide. De locatie herbergt de sporen van een prehistorisch grafveld uit in ieder geval de vroege en mogelijk midden-ijzertijd en de Romeinse tijd. Bij een onderzoek in 1923 door A.E. Remouchamps van het Rijksmuseum van Oudheden uit Leiden is een deel van de grafmonumenten (gedeeltelijk) opgegraven. Tijdens het proefsleuvenonderzoek van 2005 zijn de restanten van twee (veronderstelde) grafheuvels verkend en sleuven aangelegd in het door Remouchamps’ onderzochte perceel. Het door Remouchamps opgegraven gebied is in het recente verleden sterk geëgaliseerd en diepgeploegd. Van een deel van de grafheuvels die door Remouchamps zijn opgegraven, werden opnieuw de (restanten van de) kringgreppels blootgelegd. Daarnaast zijn 26 kringgreppels gedocumenteerd die niet door Remouchamps waren opgegraven, inclusief enkele paalsporen en een greppel. In totaal bestaat het grafveld nu uit minimaal 64 grafmonumenten maar de totale omvang van het grafveld kon ook nu niet worden vastgesteld. Alleen in oostelijke en zuidelijke richting zijn de begrenzingen aangetoond. Het grafveld Slabroekse Heide heeft een lange gebruiksgeschiedenis gekend die loopt van circa 1800 voor tot ongeveer 200 na Christus. Daarbij is er overigens geen sprake van een continu gebruik. Het onderzoek uit 2005 heeft duidelijk gemaakt dat er rond een of enkele grafheuvels uit de bronstijd in de vroege ijzertijd een urnenveld wordt aangelegd. De vroege ijzertijd vormt de belangrijkste periode van gebruik van het grafveld, met wellicht nog een korte uitloop in het begin van de midden-ijzertijd. Het buiten gebruik geraakte grafveld Slabroekse Heide blijft als een monument in het landschap liggen. De betekenis van de heuvels blijft daarbij bekend, gezien het feit dat enkele eeuwen later opnieuw minimaal eenmaal een persoon wordt bijgezet. Dit relatief rijke graf uit de Romeinse tijd sluit de gebruiksfase van het urnenveld definitief af. Het heronderzoek van het grafveld Slabroekse Heide heeft enkele bijzondere uitkomsten opgeleverd. Ten eerste was het verschil in conserveringstoestand van de sporen met 82 jaar geleden opmerkelijk te noemen. Hoewel Remouchamps al last had van verstoringen door karrenpaden en plaggensteken, heeft hij nog daadwerkelijk grafheuvels, urnen en originele kringgreppels kunnen aanschouwen. Dit was in 2005 nauwelijks meer het geval. Slechts twee grafheuvels en één kringgreppel bleken enigszins bewaard gebleven. Onverwacht is de vaststelling dat de ons bekende omvang en verspreiding van het grafveld fors is toegenomen. De palenrij ten slotte lijkt het grafveld in twee delen op te splitsen: oostelijk een ‘klassiek’ urnenveld met dicht geclusterde kleine grafheuveltjes en westelijk wijd(er) verspreide en grotere grafheuvels.
