Vindplaats Beverwaard Tramremise 13-83 heeft zowel resten uit het Midden-Neolithicum als het Midden-Mesolithicum opgeleverd. Vooral de vroegste resten op de donk, bestaande uit drie grafkuilen uit het Midden-Mesolithicum met menselijke crematieresten en vuurstenen artefacten, zijn voor Nederlandse begrippen van uitzonderlijk groot belang. Verbrand bot uit de drie graven gaf een datering tussen 7583 en 7048 voor Chr., waarmee Beverwaard Tramremise gelijk de oudste vindplaats op een donk blijkt te zijn. Vergelijkbare grafkuilen waren tot dusver alleen bekend van Oirschot in Noord-Brabant en Dalfsen in Overijssel. Tussen de vindplaatsen bestaan opmerkelijke overeenkomsten en verschillen die een beter inzicht kunnen bieden in de wijze waarop men tijdens het Mesolithicum met de doden omging. Tevens levert de inhoud van de kuilen een belangrijke bijdrage aan de nadere datering van het gebruik van Wommersom-kwartsiet en de chronologische inkadering van mesolithische bladspitsen. Tot slot bevatte een van de grafkuilen in Beverwaard Tramremise het derde voorbeeld van een Geröllkeule in een gesloten context en biedt de vondst mogelijkheden om meer zicht te krijgen op het gebruik van deze voorwerpen. Naast de drie grafkuilen is wellicht ook een als haardkuil geïnterpreteerde ingraving (spoor 70) in het Mesolithicum te dateren. Ook in de vulling van deze kuil is enig verbrand menselijk bot aangetroffen. In onderstaande paragraaf 8.3.2.2 wordt er van uitgegaan dat spoor 70 inderdaad een mesolithische ouderdom heeft; benadrukt wordt hier dat bij het ontbreken van een 14C-bepaling van de kuilvulling een neolithische datering vooralsnog niet geheel kan worden uitgesloten. Na het Mesolithicum is de donk herhaaldelijk bezocht, getuige het aardewerk dat geplaatst kan worden in de middenfase van de Swifterbant-cultuur (circa 4200-3900/3800 voor Chr.) en in de Vlaardingen-cultuur (circa 3500-3400 voor Chr.).