Binnen het plangebied is sprake van een sterk variërende landschapsgradiënt waarbinnen drie verschillende bodemtypes zijn te onderscheiden. Het hoogste punt ligt in het zuidwesten van het plangebied en loopt af in noordoostelijke richting. Er is sprake van een hoogteverschil van bijna 3,5 meter. Warbij in het hoger gelegen zuidelijke deel sprake is van een lemige ondergrond waar een zogenaamd (verstoord) A/C-profiel is aangetroffen. Op de flank richting het noordoosten is een (holt)podzolgrond ontwikkeld die is afgedekt door een cultuurlaag c.q. plaggendek uit de 13e - 14e eeuw. Op het laagste punt in het landschap (het noordoosten, proefsleuf 2) is een afgedekte gooreerdgrond aangetroffen.

Tijdens het proefsleuvenonderzoek zijn totaal 96 archeologisch relevante grondsporen aangetroffen. De sporen zijn over het algemeen geïnterpreteerd als (paal)kuilen. Er zijn vier sporen gecoupeerd waaruit blijkt dat de paalsporen goed bewaard zijn gebleven met dieptes die variëren tussen de 20 en 54 cm. In het merendeel van deze grondsporen is tijdens de aanleg van het vlak geen aardewerk of ander dateerbare materiaal aangetroffen. Op basis van het verzamelde vondstmateriaal lijkt er sprake te zijn van activiteiten op de locatie van de 9e tot en met de 18e eeuw.

Het lijkt er vooralsnog op dat het terrein mogelijk al vanaf de 9e -10e eeuw tot de 13e -14e eeuw, bewoond is geweest. De datering van het aardewerk dat hoofdzakelijk gedateerd wordt in de tweede helft van de 17e en de eerste helft van de 18e eeuw, lijkt prima samen te vallen met de bouw en eerste gebruiksfase van de pastorie. De eerste pastorie werd gebouwd in 1657 en in 1849 vernieuwd. In 1910 werd de oude pastorie afgebroken en vernieuwd mogelijk is ook rond deze periode de steilrand gerealiseerd. Hiernaast zijn ook nog drie concentraties met slakmateriaal vermoedelijk uit de 17e eeuw aangetroffen in proefsleuf 5.