Geïnterviewde no. 3 is geboren in 1939 in Ifar Ketjil. Hij vlucht tijdens de Tweede Wereldoorlog met zijn familie naar de grotten van oost-Sentani. Hij vertelt over zijn contacten met Japanners en Amerikanen. Hij vertelt over zijn kindertijd en opvoeding in het mannenhuis en het leven op het internaat van de jongensvervolgschool in Joka.Hij is aanvankelijk uitgehuwelijkt. Hij en zijn broer bekeren zich tot het christendom in tegenstelling tot zijn vader. Hij doorloopt de primaire middelbare school en wordt door de Zending naar Nederland gestuurd om verder te leren. Hij doorloopt daar het gymnasium.Hij gaat in 1963 in Djakarta theologie studeren. Zijn vrouw, die hij nog kende uit Nederland, komt dan over en hij trouwt met haar in 1966. Hij vervolgt zijn studie in Hollandia en wordt in Dok 5 predikant. Hij werkt mee als kiesman voor de Act of Free Choice. Hij keert naar Nederland terug in verband met de ziekte van zijn vrouw.De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.

Date Submitted: 2010-01-12

In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.