ADC ArcheoProjecten heeft een archeologisch proefsleuvenonderzoek (IVO-P) en een archeologische opgraving (DAO) uitgevoerd in plangebied Bergdravik te Duiven (afb. 1), in het kader van geplande nieuwbouw. De resultaten van deze onderzoeken worden in deze rapportage beschreven. Tijdens het proefsleuvenonderzoek zijn vijf werkputten aangelegd die bewoningssporen en vondstmateriaal uit de Ijzertijd en Middeleeuwen aan het licht brachten. Om de daadwerkelijke aard, omvang, datering en eventuele fasering van de aanwezige vindplaatsen te kunnen vaststellen, is vervolgens een definitieve opgraving uitgevoerd. Er zijn daarbij in drie fasen 20 werkputten aangelegd waarmee het gehele terrein vlakdekkend kon worden onderzocht. Duiven is gelegen in het rivierengebied ten oosten van de huidige rivier de Rijn en ten zuiden van de daarvan aftakkende rivier de Ijssel. Het onderzochte terrein ligt op de hogere delen van een langgerekte rivierduin of donk, in het (jonge) rivierkleigebied. Ter hoogte van het onderzoeksgebied loopt de rivierduin van noord naar zuid af en duikt in het zuidelijk deel weg onder kleiige afzettingen van een middeleeuwse doorbraakgeul (crevasse-afzetting). Deze geul heeft daar de kleiige komafzettingen, die vanaf de Bronstijd op het lagere deel van het duin waren afgezet en het duin vanaf de Bronstijd tot een droge bewoonbare vestigingsplaats in nat komgebied maakten, geërodeerd. Tijdens het onderzoek zijn sporen van bewoning uit de Vroege tot Midden- en mogelijk Late Ijzertijd, maar ook uit de Volle- tot en met Late Middeleeuwen aangetroffen. De bewoningssporen bevonden zich op een diepte van gemiddeld 1 tot 1,5 meter onder maaiveldniveau, onder een afsluitend laatmiddeleeuws – begin nieuwetijds esdekpakket, op de flank van de rivierduin. De ijzertijdsporen bestonden uit paalkuilen, kuilen, een greppel, een waterput en een waterkuil. In de noordoosthoek, de zuidoosthoek en het centraal noordelijk deel van het terrein lagen deze sporen in clusters bijeen waaruit enkele spiekers en een mogelijk woongebouw konden worden gereconstrueerd. Duidelijke erven konden niet worden aangewezen, wat het idee versterkt dat we hier met de randzone van een nederzetting te maken hebben. De bewoningskern heeft mogelijk ten noorden of oosten ervan gelegen. Vondstmateriaal, in de vorm van aardewerk, natuursteen en bot, kon uit enkele sporen verzameld worden en geeft een datering aan de bewoningsfase die voornamelijk in de Vroege tot Midden- Ijzertijd valt. Een deel van het aardewerk kan echter qua baksel en afwerking ook in de Late Ijzertijd dateren, wat de bewoningsdatering nog iets breder kan trekken en dus niet 100% eenduidig maakt. De vol- tot en met laatmiddeleeuwse bewoningssporen zijn aangetroffen in de vorm van greppels, (paal)kuilen, waterkuilen, waterputten en diergraven. Deze sporen bevonden zich op een diepte van circa 1 meter beneden het maaiveld en oversnijden de sporen uit de Ijzertijd. De greppels wijzen, op basis van het erin aangetroffen aardewerk, op inrichting van het terrein vanaf de 12e tot aan de 15e eeuw. De jongste van de vier aangetroffen middeleeuwse waterputten is aan het einde van de 14e eeuw of het begin van de 15e eeuw buiten gebruik geraakt. Er is een mogelijke gebouwstructuur aangetroffen, maar de algehele indruk is dat we te maken hebben met de randzone van een nederzetting waar op kleine met greppels afgebakende percelen geakkerd en het vee geweid werd, maar ook waterputten en kuilen lagen en vee begraven werd. De bewoningskern zal zich mogelijk net ten noordoosten van het opgravingsterrein bevonden hebben.