Tijdens het onderzoek bleek dat de vuursteen zich bevond in een windval, gelegen in de top van het dekzand. Dit betekent dat de originele site is vernield en de vuursteen (circa 2000 stuks) ex situ is aangetroffen. Toch kon op basis van het onderzoek worden vastgesteld dat ter hoogte van de onderzoekslocatie in het midden Mesolithicum een jachtkamp aanwezig was waar voornamelijk jachtgerei werd vervaardigd. Op basis van het aangetroffen lithische materiaal werden in het jachtkamp voornamelijk weerhaken geproduceerd die op pijlschachten werden gemonteerd. De verbrande hazelnootschelpen dateren, op basis van 14C-datering, van vóór het jachtkamp, meer bepaald uit het vroeg-Mesolithicum. Directe aanwijzingen van een vuursteensite gelijktijdig met deze hazelnootschelpen is niet aangetoond. Deze vuursteensite werd in een later fase afgedekt door een sterk organische laag. Op basis van het macrobotanisch onderzoek van monsters uit deze organische laag bestond het landschap in de middeleeuwen uit een hooilandschap in een vlak vochtig tot nat dekzandlandschap. In de top van deze organische laag zijn ondiepe greppels aanwezig die mogelijk fungeerden als afwateringsgreppel. Op basis van de stratigrafie en vondstmateriaal dateren deze greppels uit de Late Middeleeuwen. In de top van de organische laag is tevens een grote hoeveelheid productieslakken aangetroffen. Deze zijn afkomstig van ijzerwinning. Gezien deze slakken in de top van de organische laag zijn aangetroffen, dateren deze eveneens uit de Late Middeleeuwen.
De aanwezigheid van deze kleine vuursteenvindplaats duidt op het potentieel van Zeeuws-Vlaanderen op het vlak van prehistorische vuursteensites, meer specifiek in de omgeving van Sas van Gent. Daarnaast kunnen in de directe omgeving van het onderzoeksgebied sporen worden aangetroffen van metaalproductie en eventueel metaalbewerking.
