Geïnterviewde no. 9 is in kampong Awai op het eilandje Fobiac geboren. Zijn vader is dorpsonderwijzer. Hij vertelt over zijn kindertijd en schoolleven. Op zijn vijftiende vertrekt hij naar Biak om de lagere school af te maken, volgt de middelbare school en in het kader van de papuanisering een cursus op de Zeevaartschool in Hollandia. Hij heeft gewerkt bij een de bouwmaatschappij Hollandia en bij de politie op een patrouilleboot. Hij vertelt over het Papua Vrijwilliger Korps, over de mensen die pro of contra Indonesië zijn en de situatie rond de overdracht. Hij vertelt over zijn mislukte plan om naar PNG te vluchten.In 1964 wordt hij door een Nederlandse matroos geholpen om als verstekeling op een boot naar Nederland te vluchten. De kapitein wil hem in Papua aan land zetten, wat uiteindelijk niet doorgaat. Op de tocht naar Nederland doet de boot Melbourne aan. Daar moeten hij twee weken van de boot af en wordt hij in de gevangenis opgesloten. Vandaar gaat de reis naar Borneo, waar hij in Sareiki in de gevangenis wordt vastgezet en daarna toch weer wordt vrijgelaten. In Nederland krijgt hij politiek asiel en hij gaat wonen in Rotterdam.De geïnterviewde maakt deel uit van de ervaringsgemeenschap van ooggetuigen van een migratiegeschiedenis van Nieuw Guinea naar Nederland.
Date Submitted: 2010-01-12
In 1942 werd Nederlands-Indië, en daarmee ook Nieuw-Guinea, door Japan bezet. Toch slaagde de Japanners er niet in om geheel Nieuw-Guinea te veroveren. Nederlandse guerrillastrijders bleven strijd voeren en zouden zich voor een deel ook nooit overgeven. De bevolking van Nieuw-Guinea werd hierdoor geconfronteerd met bezetting en geweld, maar ook met een steeds sterker wordend Indonesisch nationalisme.Na de capitulatie van Japan riep Soekarno de Republik Indonesia uit, die het gehele voormalig Nederlands-Indië moest omvatten. Nederland weigerde echter Nieuw-Guinea op te geven. Tot 1962 bleef dit gebied onderdeel uitmaken van het Koninkrijk. De dreiging van een Indonesische aanval, gecombineerd met forse diplomatieke druk vanuit de Verenigde Staten en de Verenigde Naties, zorgde er uiteindelijk voor dat Nederland zijn laatste koloniale ambities terzijde moest schuiven.Stichting PACE heeft deze geschiedenis belicht door in dit project persoonlijke verhalen vast te leggen van 25 Papua's en anderen die in de periode 1940-1963 in Nieuw-Guinea verbleven. Zij vertellen over hun vroege jeugdherinneringen en de ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook verhalen zij over hoe het, vaak gedwongen, vertrek naar Nederland hebben ervaren en hoe dit hun verdere leven heeft beïnvloed.Papua's kennen een traditie van het mondeling overdragen van verhalen. De interviews die nu zijn vastgelegd, passen heel goed in deze traditie. Ze bieden bovendien een unieke inkijk in de gevolgen van grootschalig geweld binnen een geïsoleerde samenleving die op die manier hardhandig werd betrokken bij de wereldgeschiedenis.
