Syamil Azis Paturusi (1946) is de neef van Ibu Syafiah Paturusi, de zoon van haar broer. Hij was net geboren toen hij zijn vader, die bevelhebber van de guerrilla was, verloor. Net als zijn tante is hij een kindslachtoffer, maar anders dan zij vraagt hij niet om compensatie, want hij heeft niets met schadevergoeding. Net als zijn vader ziet hij zich zelf als ‘vechter’, verduidelijkt zoon Ervan (1975). Syamil was als student in het Suharto tijdperk politiek activist en zat daarvoor verschillende keer in de gevangenis. Hem gaat het om de politieke strijd, niet om de individuele slachtoffers: ‘Er is een groot verschil, want wat er nu voor de rechter in Nederland gebeurt gaat over het individu, wat het gevolg is, maar niet de oorzaak. Dus waar we naar streven zijn de fundamenten, de werkelijke oorzaak, […] om te erkennen dat de guerrillastrijd, die hun onafhankelijkheid verdedigde, legitiem was.’ Voor hem ondergraven de rechtszaken – waarin de slachtoffers van 1947 nog als Nederlandse burgers beschouwd worden – het verhaal van de eigen overwinning in 1945. Hij maakt zich vooral sterk voor een juiste geschiedschrijving.