Het is voor de opdrachtgever van het onderzoek natuurlijk belangrijk te weten wat de ‘waarde’ is van de archeologische resten in het plangebied. Zijn zij zo bijzonder dat zij in situ (ter plaatse) moeten worden beschermd als archeologisch monument, moeten zij worden opgegraven voorafgaand aan het bouwrijp maken van het terrein (‘behoud ex situ’) of is geen nader onderzoek nodig. Voor het waarderen van archeologische vindplaatsen wordt in de Kwaliteitsnorm Nederlandse Archeologie (KNA) een aantal criteria gegeven, die elk een score van 1, 2 of 3 (laag, middel, hoog) krijgen. Een vindplaats wordt op basis van fysieke kwaliteit als in principe behoudenswaardig aangemerkt indien sprake is van een bovengemiddelde score (5-6 punten). Bij een lage of middelmatige score (4 punten of minder) is de inhoudelijke kwaliteit doorslaggevend. Hierbij maakt een bovengemiddelde score van 6-7 punten op dit onderdeel een vindplaats in principe behoudenswaardig. Omdat in het onderzoeksgebied alleen sprake is van ‘losse’ sporen en er geen begrensde vindplaatsen zijn gedefinieerd, kunnen deze echter ook niet als zodanig gewaardeerd worden. Veruit de meeste sporen die zijn aangetroffen zijn post-middeleeuws en daarom wat ons betreft niet behoudenswaardig. De enige mogelijke, maar twijfelachtige structuur is de spieker in werkput 1. Deze is echter niet goed gedateerd en hoeft ook niet te wijzen op de aanwezigheid van andere structuren uit de prehistorie of Romeinse tijd. Deze mogelijke structuur rechtvaardigt het niet om het plangebied als behoudenswaardig te kwalificeren en ons advies is daarom geen verder archeologisch onderzoek op het terrein te laten plaatsvinden.